Tłem dramatycznym przeżyć postaci Harnego są góry. Tak było już w jego opublikowanym przed kilkunastu laty tomie "Unieś mnie, wielki ptaku". Trudno jednak byłoby dopatrywać się tu podobieństw do licznych pozycji literatury górskiej. Dla Harnego góry są jedynie poligonem, na którym w ekstremalnych warunkach rozgrywają się, a raczej dopełniają losy bohaterów.
Marek Harny prowadzi swe postacie niełatwymi ścieżkami życia, nie szczędząc im wielorakich doświadczeń: erotycznych, społecznych, politycznych. I jeśli wszystkie te ścieżki zbiegają się w konsekwencji w górach, to właśnie po to, aby tu jak w soczewce skupić całe światło na osobach dramatu i spróbować dojrzeć: jakimi są naprawdę?
A są to w większości ludzie uwikłani w konflikty naszej współczesności. Mamy więc w poszczególnych opowiadaniach schyłek gomułkowszczyzny, epokię Gierka, przesilenie lat 80-81, wreszcie stan wojenny. Nie to jednak jest dla autora najwazniejsze. Próżno szukalibyśmy w tych tekstach analiz czy diagnoz społecznych i politycznych. Prózno oczekiwalibyśmy opowiedzenia się po tej czy innej stronie. Bohaterowie ukazują się nam głównie w zmaganiach z samym sobą. I to właśnie interesuje Harnego przede wszystkim.