Legenda Tatr podobnie jak Na skalnym podhalu, do którego ściślne należy, nie jest oparta na żadnej ludowej tradycji. Historyczną figurą jest Napierski, ale opracowanie jego historii jest tu poza najogólniejszymi konturami zupełnie dowolne.
Epoką Legedny Tatr jest wiek XVII. Język góralski jest, co się da stwierdzić, w znacznej częsci ogólną staropolszczyzną.
Oddając w r. 1909 i 1911 w ręce czytelników "Legendę Tatr", Tetmajer ugruntował swą sławę epika góralszczyzny, zdobytą cyklem "Na Skalnym Podhalu". "Stanowisko Tetmajera jest zgoła wyjątkowe - pisał w 1913 r. Jerzy Żuławski - sam z innej sfery rodem, od dziecka wśród ludu żył i poznał go znakomicie - a gdy się doda do tego jeszcze tę okoliczność, że "Legenda Tatr" (...) nie jest dziełem przypadkowym, lecz wykwitła po prostu z całego jego życia z nieodpartą koniecznością, zrozumieć łatwo, że on właśnie, a nikt inny, dał najlepszą epopeję życia chłopskiego, najwierniejszy jego obraz."
Książka składa się z dwóch tomów. Tom pierwszy zatytułowany jest "Maryna z Hrubego", tom drugi "Janosik Nędza Litmanowski."