...I rozpoczęły się dni jak z bajki. Rano, gdy dolina pogrążona była jeszcze w głębokim granatowym cieniu, Rohacze żarzyły się różowym światłem, które coraz to silniej ogarniało inne szczyty. Porywane wiatrem tumany śniegu płonęły jak pochodnie. Po solidnym śniadaniu ruszaliśmy na wędrówkę. Było nam dobrze na tym śnieżnym pustkowiu. Zwiedzaliśmy wszystkie okoliczne dolinki. Wieczorem narty niosły nas ku schronisku, gdzie każdy miał już rozdzielone zadania. Ja najczęściej pełniłem funkcję kucharza. Jeden z towarzyszy, przygotowujący się wówczas do egzaminu, był mi dodany do pomocy. Żona wykonywała lżejsze prace, a czwarty najsilniejszy szedł do lasu po drzewo.
Wieczorem opowiadaliśmy sobie różne gadki, a oto jedna z nich zasłyszana od towarzysza wędrówki: Jak się Wojtek przez wieszanie mało nie utopił...
