Wadowice, miasto Wadowitą słynne", a od 16 października 1978 r. papieżem Janem Pawłem II, nie doczekały się jeszcze pełnego opracowania, dotyczącego zarówno ustroju miejskiego, jak również historii kościoła oraz parafii, wzorem innych miast b. Galicji Zachodniej, jak Oświęcim, Żywiec czy Biała. Poza przestarzałą już dzisiaj dwuczęściową monografia B. Marczewskiego (Powiat wadowicki pod względem geograficznym, statystycznym i historycznym, Kraków 1897) oraz wcześniejszym artykułem J. Lepkowskiego (Obwodowe miasto Wadowice), zamieszczonym w Kalendarzu powszechnym z r. 1858, nie posiadamy wielu szczegółowych wydawnictw na ten temat. Nieco uwagi poświęcili Wadowicom w XIX w. autorzy opracowań dotyczących historii Księstwa Oświęcimskiego oraz Zatorskiego J. Gatkowald i 11. Rychlik.
W obecnym stuleciu dziejami Wadowic oraz najbliższej okolicy, zwłaszcza kwestią stosunków agrarnych, zajmował się J. Putek. Dysponując bogatym materiałem faktograficznym, dokonywał jednak zbyt selektywnej i tendencyjnej jego prezentacji. W okresie powojennym, nie licząc zaledwie kilku popularnych i powierzchownych opracowań, znajdujemy ujęcie tematu Wadowie na tle dziejów Oświęcimia i Zatora w pracy J. Stanka (Z dziejów Ziemi Oświęcimskiej, Kraków 1959). Wydany ostatnio cykl esejów o Wadowicach (Opowieści o Wadowicach, Bielsko-Biała 1983) również nie spełnia wymogów pracy naukowej. To samo można powiedzieć o książce A. Siemionowa: Ziemia wadowicka, Wadowice 1984.
(ze wstępu)